sorry langt blogg – þið takið bara
pásu ;)
12 tíma næturlest tók við frá
Chennai. Okkur leist ekkert á blikuna fyrst, við sveitt og ógeðsleg
og mjög þröngt í lestinni, svona kojulest. En við sofnuðum öll
og ég svaf bara mjög vel :)
Við Sunna fórum út á undan Bjarna
og Klöru og hittum Jayekumar, konan sem var með næsta verkefni,
og tókum local bus að Kamuthi.
Jayekumar er gullfalleg kona, fædd
1970 og vorum við í sjokki þegar við komumst að því, héldum
að hún væri svona 28 ára. En hún á 3 börn 11 – 18 ára
minnir mig og mömmu sem er mesta krútt í heimi. Við Sunna vorum
að spá í að taka hana bara með okkur til Íslands :) Hún er með
skarð í vörinni og eyrnalokkar í gegnum tíðina hafa togað
eyrnasnepplana niður um svona 6 cm.
Jayekumar er mjög skemmtileg og rosa
klár en mætti kunna meiri ensku :) Hún er kona sem lætur ekki
ganga yfir sig. Algjör business lady – alltaf í símanum. Hun á
tvö hús, annað ekki með klósetti sem er mjög sérstakt þvi þú
finnur allt annað þar ;) síðan rekur hún sjálfhjálparheimilið
þar sem við Sunna gistum og einnig aðsetur fyrir handicapped og
disabled people í öðru þorpi. Settum sitthvora 4000 rúbíurnar á sjálfshjálparheimilið og handicapped staðinn.
Í stað þess að leyfa okkur Sunnu
bara að sofa tvær á gólfinu í sjálfhjálparheimilinu þá sofa
Jayekumar og PothumPonnu (25 ára gullfalleg stelpa) á gólfinu hjá
okkur í stað þess að fara heim og sofa í rúmi.
Reyndar má PothumPonnu ekki sofa í
rúmi næsta mánuðinn, hún er að gera eitthvað svona trúarlegt
fyrir guðinn sinn (hindú) og má ekki ganga í skóm, borða fisk,
egg, kjúkling og ekki sofa í rúmi í 3 mánuði! Við Sunna áttum
ekki orð!!
Hóparnir á sjálfhjálparheimilinu
eru að sauma, binda bækur, búa til myndaramma, búa til körfur –
annarsvegar úr pálmatrjám og hins vegar úr plasti. Loks á þriðja
degi fengum við Sunna að gera myndaramma – Ég fekk mynd af Jesú,
langaði rosa að taka hana heim og gefa pabba ;) hann yrði svoooo
ánægður ;) híhí. Og einnig lærðum við að gera körfur úr
plastinu, ég er enn að vinna í þeirri körfu.. mjög seinlegt.
Þar sem þetta var nýr staður og
nýtt verkefni þá vissu þau ekki alveg hvernig átti að gera og
fyrstu 2 dagarnir fóru í að sýna okkur hópana. Fyrsta daginn
fórum við í þorpin og við Sunna vorum eins og stórstjörnur.
Allir þorpsbúar mættir til að sjá hvíta fólkið (þó Sunna sé
hálf íslensk og hálf Haiti þá er hún hvít hér). Við fengum
að prófa að gera körfu úr pálmalaufunum og allir klöppuðu og
fögnuðu þegar ég var búin að gera smá.. hvíta manneskjan að
vinna OMG! (Treystið mér þetta var ekki svo erfitt ;) )
Í næsta þorpi skánaði þetta ekki.
Allir hópuðust að okkur og þegar myndavélin var tekin upp stukku
allir krakkarnir til, hoppuðu og kölluðu til að vera inn á
myndinni. Siðan hlupu þau á eftir autonum þegar við fórum til
baka.
Note to self: Ég ætla ekki að vera
fræg ;)
Dagur tvö fór í rútuferðir, 3
rútur sem við þurftum að taka til að komast að handicapped
heimilinu.
Þar gerðum við svo sem ekkert,
hittum bara fólkið sem vinnur þar, sumir voru með einhverja
fötlun – á hækjum eða áttu erfitt með gang og svona.
Bróðir Jayekumar kom og sótti okkur
og bílstjórinn keyrði eins og brjálæðingur! Sunna fann fyrir
bílveiki og greyið PothumPonnu stoppaði bílinn og fór út að
æla. En enduðum heima hjá honum þar sem við fengum mat og við
Sunna fengum að leggja okkur í 1 og hálfan tíma, búnar á því
úr þreytu enda vöknuðum við kl 6.30. en samt ekkert gert fyrr en
9 þegar við fengum morgunmat og fórum af stað...
Skiljum ekki enn afhverju þau vakna kl
5.30 eða 6.00 ! hvað eru þau eiginlega að gera ?
Justice – er ca 67 ára maður sem
var alltaf með okkur og dóttir hans Gilda sem var eitthvað um 35 –
40. Þau kunnu ensku, eða svona gátu aðeins meira en hin.
PothumPonnu kunni samt eitthvað líka. Justice og Gilda eru mjög
trúuð, kristin trú og er Gilda t.d. Að læra að verða prestur
og ætlar ekki að giftast, helgar lífi sínu Jesú. Mjög fín
feðgin.
Þau halda án djóks að við höfum
aldrei gert neitt í lífinu... Ætluðu að þvo þvottin okkar og
við þurftum að ýta þeim nánast burt, síðan sótti Justice
fólkið þegar ég skrældi einn ávöxtinn út pálmatré og þau
klöppuðu og áttu ekki orð þegar ég sagaði spýtu!
Síðan megum við aldrei ganga frá
eftir okkur, diskarnir alltaf teknir af manni og um leið og maður
kemur í herbergi er komið með stól handa manni. Við getum alveg
setið á gólfinu :) En við getum sagt að þessar elskur séu of
hjálpsamar :)
Hittum loks enskumælandi Indverja.
Mjög indæll maður sem var kennari og býr í Texas. Durai heitir
hann og hann ætlaði að bjóða okkur í mat. Bíllinn hans var á
verkstæði og síðasta kvöldið kom hann á sjálfhjálparheimilið,
en við akkurat úti. Þannig að hann skildi bara eftir mat og
ávexti fyrir heilt þorp!
Gestrisnahefð sem ég og Sunna
afrekuðum að brjóta síðasta kvöldið okkar! Létum þau borða
á sama tíma og við (matinn frá Durai)! Við nefnilega borðum
alltaf á undan þeim, svo borða þau, mjög pirrandi, ég vil að
allir borði saman :)
Ég keypti mér 2 sari-a, einn
vínrauðan og grænan og annan bláan. Ég mátti ekki borga fyrir
saumaskapinn!
Jayekumar borgaði allt fyrir okkur
Sunnu og leyfði okkur ekki að borga neitt, hvorki skartið sem ég
keypti mér við sari og einhverjar gjafir, einnig borgaði hún
allar lestarferðir og vatn og allt. Við ætluðum að lauma til
hennar pening en það tókst ekki. Hún ætlaði meira að segja að
gefa okkur sitthvorn sari-inn en við náðum að segja nei.
Gullkorn: Sunna ætlaði að vera mjög
smooth og ganga laumulega frá stóru eyrnalokkaspjaldi sem hafði
dottið þegar hún rakst í það og gat ekki hengt upp aftur. Við
vorum í minnstu búð í heimi ca. 60 cm á milli Sunnu og
búðarkallsins. Sunna gjóir augunum laumulega á kallinn á meðan
hún brýtur spjaldið saman og hendir því síðan inn í hilluna
og um leið fer rafmagnið af. Kom svo í ljós að hún hitti
akkurat í ljósrofann!
Gullkorn: Við erum að ganga í
myrkrinu í Sari-unum og mætum 2 stelpum í kringum 10 ára sem
horfa niður fyrir sig. Þegar þær líta upp stökkva þær til
hliðar því þeim brá svo að sjá hvíta fólkið :D
sorry fyrir langt blogg ;)
- Berglind
No comments:
Post a Comment